Mensen zijn tegenwoordig geneigd overal een mening over te hebben. Fijn hoor, die vrijheid van meningsuiting, maar sommige dingen kun je beter voor jezelf houden.
Door: Maina van Baal – 9 september 2016
Sinds een tijdje heb ik grijs haar. En dan heb ik het niet over de variant die ons met de jaren allemaal treft, nee, ik heb er geheel vrijwillig voor gekozen. Sterker nog, ik heb er behoorlijk wat moeite voor moeten doen want ik kan je vertellen dat grijs haar willen hebben op je 34e een behoorlijke uitdaging is. Bleken, verven, uitgroei bijwerken, verven, bleken, maskertje om te redden wat er nog te redden valt en na een week begint de hele riedel weer opnieuw. Maar dat terzijde.
Keurige mevrouw
Ik ben aan het werk in de winkel en voor me staat een mevrouw. Ik schat dat ze achter in de veertig is, alhoewel ze alle mogelijke moeite heeft gedaan om dit te verbloemen, lees: botox. Beetje veel botox. Teveel als je het mij vraagt maar dat doet ze niet. Ze ziet eruit alsof ze deze dinsdagochtend nog een feestje heeft. Mooie outfit, geen H&M’tje zo te zien, strak in de make-up, en aan haar over de top geföhnde haar te zien komt ze net van de kapper af. In gedachten tel ik tot tien. Want deze op het oog keurige mevrouw heeft me zojuist op een niet zo keurige manier verteld wat ze van mijn haarkleur vindt. En nee, daar had ik ook niet om gevraagd. ‘Afschuwelijk, dat doe je jezelf toch niet aan’ en ‘ik vind het echt zó lelijk’ waren nog de aardigste dingen die ze erover kon zeggen. Ze keek er ook nog eens heel vies bij, alsof dat nodig was om haar verhaal kracht bij te zetten.
‘Met negatieve bullshit, excusez le mot,
kan ik he-le-maal niks.’
Vrijheid van meningsuiting
Nu ben ik helemaal voor vrijheid van meningsuiting. Echt. Ik juich het toe. Vooral als je hele leuke, gezellige, positieve en/of mooie dingen te zeggen hebt over me. Vertel het me, ik ben de flauwste niet. Maar met negatieve bullshit, excusez le mot, kan ik he-le-maal niks. Tuurlijk kan ik me er alles bij voorstellen dat je mijn haarkleur niet mooi vindt. Of mijn vele lagen make-up. Of voor mijn part mijn schoenen. En dat mag ook, dat vind ik echt niet erg. Maar ik hoef het niet te weten. Sterker nog, ik wíl het niet weten. Jouw mening mag je fijn voor jezelf houden. Of niet, deel het lekker met je girlfriends of je vriend. Kun je nog een keer lachen. Maar hou mij erbuiten.
Lastigvallen met negativiteit
Ik snap ook niet waarom je iemand lastig zou vallen met je negativiteit. Voel je je beter nadat je iemand sans gêne publiekelijk vernedert? Lucht het ventileren van je frustratie op, een beetje zoals overgeven na een veel te heftige nacht in de kroeg? (ja, ranzig ja, but you know how it feels. Of niet, maar dan heb je er nu beeld bij, geen dank). Of heb je gewoon een vervelende dag/baas/vriend/kind/kat of iets anders vervelends en wil je daarom de mensen om je heen ook een vervelende dag bezorgen. Dat kan hoor, ik snap het wel.
Eerst denk dan doen
Maar zelf ben ik meer van het denken dan van het doen. Zo denk ik over de mevrouw in de winkel dat ze veel teveel botox heeft gebruikt en dat ze lijkt op Donatella Versace. Ook denk ik dat ze vast heel ongelukkig is met haar man. Of dat ze gewoon een rotkarakter heeft, dat kan natuurlijk ook. En ik denk vooral ‘bemoei je toch gewoon met je eigen zaken’. Ik denk dus eigenlijk heel veel, maar ik zeg niks. Zelfs niet als ze uitdagend tegen haar man zegt: ‘Vind jij dat mooi? Toch ook niet?’ Haar man is duidelijk gewend om niet teveel aandacht aan zijn vrouw te schenken en dat lijkt me een prima plan. Want hoewel het op het puntje van mijn tong ligt om haar ook wat food for thought mee te geven over háár uiterlijk bedenk ik me en zeg braaf ‘Tja, ieder zijn eigen mening, toch?’. Ik weiger me te verlagen tot haar niveau, dat levert alleen maar stress op. En grijze haren, dat dan weer wel.
maina studeert af 